Nieuwe energie en vrienden op Heppie Festival

Chelsea's (14) leven begon turbulent. Op slechts tweejarige leeftijd werd ze uit huis geplaatst en bracht ze zeven jaar door in een pleeggezin. Daar kampte ze met veel woedeaanvallen. Na een noodgedwongen verhuizing vond ze haar thuis in een gezinshuis, waar ze nu al vijf jaar met veel plezier woont. Haar lichtpuntje? De kinderactiviteiten van Heppie, zoals ons jaarlijkse Heppie Festival. 

Bij Heppie voelt Chelsea zich vrij en gelukkig, een gevoel dat ze lang niet altijd ervaart. Haar ogen stralen wanneer ze vertelt over haar avonturen bij Heppie: van de vakanties en weekenden tot het festival. Bij aankomst op Heppie Festival zoekt Chelsea meteen naar bekende vrijwilligers. De vertrouwde gezichten brengen haar rust en geven een gevoel van veiligheid. Daarna stort ze zich vol enthousiasme op de activiteiten. Het hoogtepunt van haar dag was glow in the dark minigolf.

"Op het festival kan ik mezelf zijn en met andere kinderen omgaan, net zoals bij de Heppie Weekenden," legt Chelsea uit. “Ik ben op het einde van de dag wel helemaal kapot. Er is zoveel te doen. Maar het is zo leuk! Mag ik volgend jaar weer?”

Nieuwe energie

Volgens Chelsea's gezinshuisouders Bianca en Stephan is Heppie Festival voor de kinderen van onschatbare waarde. Stephan: "Het biedt een ervaring die verder reikt dan het alledaagse leven. Het is een plek waar kinderen zichzelf kunnen zijn, omringd door leeftijdsgenoten en soortgenoten." Het festival biedt Chelsea niet alleen nieuwe herinneringen, maar ook extra energie. "In een gezinshuis kan het hectisch zijn. Tijdens Heppie Festival kan Chelsea hier even aan ontsnappen en zijn de schijnwerpers op haar gericht", vertelt Bianca.

Geen keuze

Chelsea werd op negenjarige leeftijd plotseling in het gezinshuis van Bianca en Stephan geplaatst. "Ik moest ineens kennismaken, ik begreep helemaal niet wat er aan de hand was. Al snel besefte ik dat ik daar moest gaan wonen", herinnert Chelsea zich. Het gebrek aan keuze maakte het voor Chelsea erg moeilijk. "Ik had geen optie, ik moest het gewoon doen." 

Maar als het dan toch moest gebeuren, dan maar meteen, was haar instelling. Het gebruikelijke instroomtraject werd dan ook overgeslagen. Stephan: "In het begin moest Chelsea hier behoorlijk wennen. Aan de nieuwe regels, een andere school en omgeving en ze had ook weinig vertrouwen in anderen."

Veerkracht en trots

Maar veerkrachtig als Chelsea is, maakte ze al snel een enorme ontwikkeling door. Ze groeide in haar sociale vaardigheden, vond haar plekje binnen het gezinshuis en kreeg langzaam weer vertrouwen in anderen. "Het is fantastisch om te zien hoe Chelsea zich heeft aangepast en ontwikkeld. We zijn ontzettend trots op haar", vertelt Bianca met een brede glimlach. Deze trots is aanstekelijk; Chelsea begint ook te stralen. "Ik voel mij goed en heb geen woedeaanvallen meer. En als ik mij niet goed voel, dan luister ik gewoon naar harde muziek op mijn kamer, of ga ik tekenen. Dat helpt mij echt."