Stop het doorplaatsen van kinderen in jeugdzorg!
Help mee een vuist te maken richting politici en beleidsmakers. Teken nu ons protest!
Kevin Scholte (36) werkt al meer dan twaalf jaar in jeugdzorg. Tegenwoordig begeleidt hij jongeren ambulant via zijn eigen bedrijf, met een focus op kinderen die in aanraking zijn gekomen met justitie. Zijn missie is helder: jongeren een gevoel van veiligheid en vertrouwen geven. Toch ziet hij hoe doorplaatsingen keer op keer roet in het eten gooien. “Zes jaar geleden zei ik al dat het doorplaatsen moet stoppen. Het is pijnlijk om te zien dat er nog steeds zo weinig veranderd is.” Daarom herhaalt hij zijn oproep opnieuw.
“Doorplaatsingen ontstaan vaak door gedrag”, vertelt Kevin. “Denk aan agressie, drugsgebruik of afspraken weigeren na te komen. Maar wat wij zien als ‘moeilijk gedrag’ is voor deze jongeren vaak normaal. Ze komen uit onveilige situaties, hebben nooit een stabiel thuis gehad. Dan is het absurd om te verwachten dat ze zich ineens aanpassen en weten hoe het moet. Kunnen ze dat niet, dan worden ze doorgeschoven. Het gevolg? Ze voelen zich nergens thuis.”
Dat terwijl een thuisgevoel onmisbaar en essentieel is voor de ontwikkeling van jongeren, vindt ook Kevin. “Thuis is een basis. Een plek waar je je veilig voelt, waar je tot rust kunt komen. Pas als je dat hebt, kun je werken aan de toekomst. Voor veel jongeren ontbreekt dat gevoel helemaal en dat maakt herstel extra moeilijk.”
Vicieuze cirkel
“Bij de zoveelste doorplaatsing wordt jongeren weer van alles beloofd. Ze krijgen vaak te horen: ‘Hier mag je jezelf zijn en kun je blijven.’ Maar dat geloven ze niet meer. Als je al op je vijfde groep zit, denk je: Dit duurt ook niet lang. Jongeren gaan hulpverleners testen: ben je er echt voor mij? Zie je mij? Dat leidt vaak tot nieuwe conflicten en dan begint het doorplaatsen opnieuw.” Een eindeloze cyclus, als je het Kevin vraagt.
Thuis is een basis. Een plek waar je je veilig voelt, waar je tot rust kunt komen. Pas als je dat hebt, kun je werken aan de toekomst. Voor veel jongeren ontbreekt dat gevoel helemaal en dat maakt herstel extra moeilijk.”
Stabiliteit
Kevin probeert dit patroon te doorbreken door jongeren écht te zien. Hoe? Hij is vooral zichzelf. “Ik pas me aan aan wat een jongere nodig heeft. Soms is dat een schouderklopje, soms een duwtje in de rug. Maar altijd laat ik merken dat ik er ben. Ik werk voor mezelf en ben 24/7 bereikbaar voor mijn jongeren. Die stabiliteit maakt een verschil.”
Een oproep tot verandering
Volgens Kevin liggen de oplossingen in kleinschalige woonvormen en stabiele teams. Toch ziet hij dat er te veel ‘paniekmaatregelen’ worden genomen om dit te realiseren. “De druk op woongroepen neemt toe, omdat we te laat zijn met alternatieven voor bijvoorbeeld gesloten jeugdzorg. Hulpverleners hebben vaak te weinig handvatten om de complexe problemen van deze jongeren aan te pakken.”
Het resultaat? Jongeren die niet op de juiste plek zitten en uiteindelijk weer doorgeplaatst worden. Dat moet anders. “Uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: een plek waar een jongere zich thuis voelt. Dáár begint herstel.”
Stop het doorplaatsen van kinderen in jeugdzorg!
Wil jij ook dat ieder kind kan rekenen op geborgenheid en een stabiel thuis? Teken dan ons protest.
