“Het doorplaatsen heeft mij flink beschadigd”

“Noah, je hebt geen keuze. Het moet vanavond nog.” Weggerukt worden uit je omgeving en telkens iets nieuws moeten opbouwen. Noah is ervaringsdeskundige, tegen wil en dank. Op zijn twaalfde kwam hij in de jeugdzorg terecht. De afgelopen acht jaar woonde hij op maar liefst zeven verschillende plekken. Ook nu verkeert hij in grote onzekerheid. “Ik moet straks opnieuw mensen achter mij laten. Waar ga ik nu weer heen?”

Doorplaatsen: elke keer is er één te veel. Het betekent een klap voor het zelfvertrouwen en het vertrouwen in anderen. “Ik vind het moeilijk om open te zijn hoe het echt met mij gaat. Om mensen toe te laten. Het heeft mij keer op keer beschadigd. Ik kon mij nergens hechten”, vertelt Noah (20). Het voelt als een brute afwijzing. Bovendien belemmert het de ontwikkeling van jongeren. Ook in zijn geval. “Ik heb mijn middelbare school daardoor helaas nog steeds niet kunnen afmaken. Hopelijk komt dat als ik eindelijk een stabiele plek heb.”

Steeds die koffer uitpakken, terwijl je weet dat je straks weer weg moet.”

Leven uit de koffer

Volgens Noah levert doorplaatsen boosheid, verdriet, teleurstelling en tegelijkertijd stress op. Terwijl hij juist aandacht en steun nodig heeft. “Steeds die koffer uitpakken, terwijl je weet dat je straks weer weg moet.” Hij heeft daardoor ook slechts een handjevol spullen die hij echt belangrijk vindt, zoals dingen van zijn vader en pleegvader die beiden overleden zijn. “Knuffels, kaarten en een ketting met de as van mijn vaders. Het is de houvast die mij hoop en steun geeft, want ik vertrouwde ook steeds minder mensen.”

Ik moet straks opnieuw mensen achter mij laten. Waar ga ik nu weer heen?”

Regel het zelf maar

Het hele doorplaatsen gaat ook niet bepaald vriendelijk of constructief, zo laat dit voorbeeld zien. Toen hij thuiskwam van zijn examens was de boodschap helder: vandaag nog ga je van Rotterdam naar Utrecht. Noah was 14 jaar. “De gemeente betaalde niet meer voor mij. En het vervoer ga je ook maar zelf regelen, want wij gaan je niet brengen. Kan het morgen? Ik kom net uit school”, blikt hij terug. Nee. Zijn vrienden en familie liet hij gedwongen achter, zijn school maakte hij niet af. Hij dreef steeds verder af van het vertrouwde.

Grootste onzin

“Een vaste plek is nodig. Doorplaatsen gaat het probleem van een jongere niet oplossen. Het maakt het alleen maar erger”, zegt Noah. “De reden werd mij vaak wel uitgelegd, maar dat was soms echt de grootste onzin. Aandacht geven betekent dat ik gezien en gehoord wil worden. Dat iemand zich probeert in te leven in mij.”

Onbekende nieuwe bestemming

Zijn boodschap voor pubers die in dezelfde situatie zitten? “Geef de hoop alsjeblieft niet op. Er is licht aan het einde van de tunnel.” Voor Noah is het nu allesbehalve voorbij. Hij weet nu al dat hij over een tijdje weer moet verhuizen. Zijn nieuwe bestemming is nog onbekend, het liefst gaat hij zelfstandig wonen. “Ik ben daar helaas weer volop mee bezig. Waar kom ik terecht? Dat maalt allemaal weer door mijn hoofd.”